Ik ben een man en ken geen schaamte…..
Dan had ik maar vrouw moeten worden. Tenminste dat zou zomaar de conclusie kunnen zijn na een paar dagen browsen op het thema schaamteloosheid. Zo lees ik, dat je als vrouw, onder andere alle taboes moet doorbreken, schaamteloos succes moet durven bereiken en juist alle schaamte in werk en privé achter je moet laten. Daarnaast moet je je vrouwelijke lichaam durven te omarmen en staan voor wie je bent. Als ik alle websites moet geloven is dat de enige weg naar succes en geluk voor vrouwen.
Natuurlijk weet ik dat vrouwen minder kansen krijgen, minder verdienen en nog steeds niet gelijk staan aan de man in onze maatschappij. Overal ter wereld vechten vrouwen (én mannen) voor een betere positie voor de vrouw. Dat is zeker ook niet mijn verhaal. We hebben met zijn allen daar nog flink wat barrières te doorbreken en ook ik heb daar ook mijn steentje aan bij te dragen.
Echter in mijn zoektocht stuit ik juist op het niet kunnen vinden van onderwerpen over schaamteloosheid bij mannen. Hoe hard ik ook mijn best doe en hoeveel dagen ik ook artikelen lees, de combinatie tussen het simpele feit dat je man bent en schaamteloos moet of kunt zijn, komt bijna niet voor. Schamen wij mannen ons voor onze schaamte of zijn wij alle schaamte voorbij? Als of wij geen schaamte hebben die te overwinnen is?
Wel degelijk ervaar ik als man momenten van schaamte en schaamteloosheid. Misschien niet dagelijks maar op zijn minst wekelijks.
Zo moest ik gisteren bijvoorbeeld tot mijn schaamte aan de diëtist vertellen dat ik deze week de strijd met de zak chips én de chocoladerozijntjes verloren heb. Ook vertel ik mijn baas dat ik niet Pipi Langkous ben en dat doordat ik het nog nooit gedaan heb, in tegenstelling tot Pipi, ik het ook echt niet kan! Maar de vraag van mijn partner of ik wel eens over andere vrouwen fantaseer gaat mij te ver. Oók ik ken toch schaamteloosheidsgrenzen, denk ik. Wel vreemd eigenlijk?
Relatietherapeut, coach en man(!) Qruun Schram schrijft in zijn blog [1] dat je met je partner juist APK-gesprekken moet voeren en elkaar af en toe eens schaamteloos moet bevragen. Het gekke is dat juist daar waar je elkaar, door de jaren heen, als partner meer en beter gaat leren kennen de schaamte juist toeneemt. Zowel voor de man als vrouw blijkt. Ik weet bijvoorbeeld nog wel vanuit mijn vrijgezellen periode dat ik, tijdens een singleborrel vragen over een triootje of het aantal maal vreemdgaan prima kon beantwoorden. Zelfs ook nog wel op een derde date met een ‘potential’. Nu, na twee jaar relatie, kunnen deze vragen potentiële clusterbommen zijn. Ja, ook zeker die ene vraag over die broek die haar dik maakt. Irritaties worden nu ingeslikt, behoeften worden niet meer geuit en wensen worden onbespreekbaar. Schaamte over onderwerpen groeit met de relatie mee.
De opmerking van mannen; ‘ik ben geen prater’ of ‘ik praat niet over mijn emoties’ sterken mij nu, na een tijd browsen, extra om te pleiten voor meer aandacht voor mannenschaamte en het doorbreken van de stilte eromheen. Denk alleen dat het wel een minder lullige naam moet hebben. Gewoon iets stoerders zodat wij mannen onderling er makkelijker over gaan praten.
Hoe-doe-jij-dat? Bekt wel lekker. Ga het gelijk morgen uitproberen! Maar eh…. hoe doe jij dat?
Marc van der Seijs
7 juni 2022
