4 september 1987, vol verwachting zit ik (11 jaar) voor de tv. Met mijn vader had ik harde onderhandelingen gevoerd over mijn bedtijd. Met als resultaat dat ik extra lang mocht opblijven voor een wel héle speciale gebeurtenis: het Who’s that Girl-concert van Madonna op tv. Dat concert alleen al live op tv te kunnen zien vond ik echt heel bijzonder. En het heeft serieus veel indruk op me gemaakt.
3 september 2006 – Madonna Confessions Tour in de Amsterdam Arena. Ik stuur een sms’je aan mijn vader: “een kleine twintig jaar geleden voor de TV en nu in het écht, soms komen dromen uit!” (ik nu: haha) Mijn eerste Madonna concert.
Vandaag las ik in de krant dat de mega populaire K-pop band ‘Black Pink’ Nederland aandoet. Een razend populaire meisjesband uit Zuid-Korea. Nu had ik tijdens een reis naar Zuid-Korea wel gemerkt dat K-pop daar mega populair is. Maar het was me even ontgaan dat K-pop inmiddels ook in Europa erg populair is.
Voor het geval dat jou ook ontgaan was: K-pop (afkorting van Korean Pop) is een muziekgenre bestaande uit hiphop- en popmuziek uit Zuid-Korea. Behalve in de muziek is K-pop ook een populaire subcultuur met de mode en stijl van Koreaanse groepen en artiesten. Black Pink is een meisjesband bestaande uit vier meisjes die in 2016 hun eerste hit ‘Square One’ uitbrachten. Wat gelijk hun eerste nummer 1 hit was (2).
Op 18 mei 2019 komt de band voor een concert in AFAS live (niet eens Arena of Ziggo Dome). Super leuk voor alle jonge super fans (voornamelijk meisjes), maar het komt wel met een behoorlijk prijskaartje vanaf 165 euro.
Honderdvijfenzestig euro? Dat vind ik serieus geld. Is dat betaalbaar voor de gemiddelde Black Pink super fan? Die gemiddeld 3 euro 22 per uur verdient (3). Daar moet je al gauw een kleine 52 uur voor werken. En dan heb je alleen een kaartje. Voor een concert dat je waarschijnlijk alleen ziet door het schermpje van je mobiel.
Is de populariteit van Black Pink vergelijkbaar met wereldsterren als Madonna, Prince en Michael Jackson die in de jaren ’80 furore maakten en op grote wereldtournees gingen die super snel uitverkochten. Destijds waren concerten bijzonder en populair (weet je nog hysterische taferelen bij opening van concertdeuren).
Echte shows, die je tot het begin van het einde bewust meemaakte (geen mobieltjes, geen schermen, misschien een meegesmokkelde analoge camera in een dichtgeplakte chips zak) Iets waar je bij moest zijn en waar je nog jaren over praatte.
Is dat met een concert van Black Pink in AFAS live ook? Gevoelsmatig helemaal niet, en waarom betalen we daar zo’n naar mijn idee belachelijke prijs voor? Dat is toch helemaal niet haalbaar voor 16-jarigen? En waren de kaartjes destijds ook zo duur?
Een beetje speuren leverde het volgende op: een kaartje NLG 47,50 (EUR 21,59) (Michael Jackson), 45 gulden (EUR 20,45) (Prince) of 37,50 (EUR 17,04) (Madonna) (4). Waar je als 16-jarige destijds 12 uur voor moest werken (en 24 uur in de rij voor het postkantoor voor moest liggen). Het emiddelde uurloon voor een jongere was NLG 3,96 .
Het is begrijpelijk dat de prijzen van concerten sinds de jaren ’80 zijn gestegen. Immers de inkomsten van verkopen van albums zijn nihil, sinds de komst van Spotify en andere streamings-diensten. Ik vind het echter onbegrijpelijk dat het bezoeken van een concert (het maken van een life-time herinnering), alleen is weggelegd voor de ‘happy few’. En dat is toch op z’n minst erg jammer te noemen. Of het nu om Madonna of Black Pink gaat.
Merel Gorter
