Disclaimer: Ik ben licht recalcitrant van aard. Als iets per se op een bepaalde manier moet, dan word ik al direct enthousiast om het anders te doen. Kinderachtig misschien, maar wel mijn realiteit. Waar het nu soms tot leuke ideeën leidt, dreef het mijn ouders vroeger meermaals tot wanhoop.
Regelmatig vraag ik mij af waarom. Al van kinds af aan. Waarom zijn koeien zwart-wit? Waarom zie ik tegenwoordig zoveel stoepborden met een ‘inspirerende uitspraak’ er op? Waarom drinken we allemaal ineens massaal gemberthee? Waarom heeft Nijmegen CS een spoor 35? Waarom…..
En zo had ik het ook – alweer even geleden – toen de emoji’s ineens in allerlei kleuren op het toetsenbord van mijn telefoon verschenen. Eerlijk? Ik had ik nog nooit behoefte gehad aan een emoji van een boer-met-wortel in huidskleurtinten, maar zoals wel vaker bij goede ideeën: je weet niet dat je het mist tot het er is.
Emoji waarde(n)
Ikzelf werd enigszins recalcitrant van de gekleurde emoji’s. Waarom moest ik ineens mijn emo(ji)ties gaan uitdrukken in beelden met een huidskleur? Heeft mijn ‘zwaaiend handje’ een andere waarde als het blank is, dan wanneer het geel is? Zegt mijn ‘duimpje omhoog’ wat anders als hij donkerbruin is? Ik besloot de proef op de som te nemen. En kies daarom nu soms bewust voor een kleur emoji die afwijkt van mijn eigen huidskleur. En dat roept – bijna altijd – een reactie op.
Gek genoeg is het dus voor weinig mensen ‘normaal’ dat ik er voor kies om een andere kleur dan mijn eigen huidskleur te gebruiken. Behalve bij geel. Je hoort niemand als de duim geel is.
En hoewel de huidskleur emoji’s er al weer een paar jaar zijn komen de geluiden over het geschikte gebruik ervan nu pas aan bod. Zou het onderdeel zijn van de toenemende aandacht voor cultural appropriation? Modefoto’s, kindersokken, commercials en promdresses, er dient zich regelmatig een nieuw voorbeeld aan. Waar precies de grens tussen waardering voor en toe-eigening van andermans cultuur ligt, lijkt vooralsnog voor niemand duidelijk.
Simpel… of toch niet?
In mijn white privileged life leken de huidkleur-huidkleur-emojis toch vooral een slimme oplossing voor het diversiteits probleem dat we soms hebben in onze communicatie. De zwarte gemeenschap vroeg er al jaren om en was verrukt! Onderzoek toonde echter aan dat de witte gemeenschap toch meer moeite had met het gebruiken van de huidskleur emoji’s. Op Twitter bleek zelfs dat lichtste huidskleur emojis het minst vaak gebruikt worden, terwijl er toch 4 keer zoveel blanke als donkere mensen op het platform zitten. Niet zo’n simpele oplossing als het leek dus.
Hoe denk jij erover? Moet het kunnen? Mag ik als witte vrouw ook een donkerdere emoji gebruiken? Gaat dat een grens over of zet het mensen juist aan het denken? Of maakt het helemaal niet uit? En hoe zou dit gesprek gaan buiten de westerse wereld? Denken mensen er daar net zo over?
Volgens Aminatou Sow, auteur van deze podcast over het fenomeen is wat ik doe een perfect voorbeeld van ‘white-person weirdness’.
Ik ben benieuwd hoe jij er over denkt ??????♀️….
Marre Smit
